Иленыт улмаш кова ден коча. Нунын йӧратыме Машук уныкашт лийын. Икана изи ӱдыр, нигӧлан каласыде, чодыраш каен. Туштыжо мыняр поҥго! Машук моткоч йывыртен!
Кова, пашам пытарымекыже, уныкажым кочкаш ӱжын. Но нигӧ вашештен огыл.
– Машук йомын, нигушто уке! – кова шорташ тӱҥалын.
– Ойгырен шинчаш нимолан! – пеҥгыдын ойлен коча. – Кече деке каена. Тудо кӱшыч чыла ужеш.
– Поро Кече, тый Машукым ужын отыл?
– Уке, мыйым ятыр жаплан Пыл петырен ыле. Пыл деч йодса.
Кова ден коча, вуйым сакен, Пыл деке ошкылыныт.
– Пыл, пыл, тый чыла ужат, чыла эскерет. Мемнан Машукнам ужын отыл?
– Таче поҥго йӱр лийын. Чодырашке кайыза. Поҥго аланыште муыда уныкадам.
– Тау, Пыл! – кова ден коча, тауштен, йывыртен, чодыра могырыш куржыныт.
Могай гына поҥго шочын огыл: ошкурезе, куэвого, коявапка, шопкевапка… Машук корзиҥга тич поҥгым поген.
– Ковам ден кочамлан пєлекым ыштем, – муро семын ойлен ўдыр.
Тиде йӱкым коча ден кова колыныт. Куржын миен, Машукым ӧндалыныт. Куанымышт дене шортын колтеныт.
– Уныкам, кугыеҥ деч посна чодыраш ит кошт! – туныктен ойлен коча.
Дина ГЛУШКОВА.
Шернур, Койсола.
