Мичу школ гыч толын пурышат, аваже шочмо кечыжлан пӧлекым кучыктыш. «Кастене ӱстелтӧрыштӧ почат», – мане ава. Мо гын тушто? Эрге йылгыжше кагазан изи гына коробкам кидыштыже пӧрдыктылеш. Кас марте ыш чыте – почо. Кидышкыже сото телефоным нале. А куанже мыняре!
– Авай, нелеш ит нал, мый коробкам почым, – пелештыш Мичу.
– Шыч чыте аман, – шыргыжале аваже. – Ну, йӧра, шарне, Мичу: тиде телефон юзо виян. Тудым кечыште кок шагат веле кучылташ лиеш. Шукырак модын шинчет гын, телефон йӧрталтеш.
– Ачай, авай, тау! Мый куржам, йолташем-влаклан ончыктем. Тудын юзо вийже дене палдарем.