Лизук ден Лидуш урем гыч мӧҥгышкышт вашкат.
– Авай, оҥай еҥым ужын улына, – Лизук омсадӱр гычак аважлан ойла.
– Изи айдемым, – почешыже пашымла Лидуш. – Шкеже изи гына, шым-кандаш ийым пуаш лиеш, пондашыже уло. Тупшо пӱгыр!
– Те тудым койдарен воштылын улыда?! – аваже пеҥгыдын йодо.
– Туге шол! – коктын воштылын пелештышт. – Ме гына огыл, моло йоча-влакат. Изи айдемын кумылжо тодылалте.
– Шкендам йырныкын кученда! – аваже шыдешкыш.
– Молан? – ака-шӱжар ӧрыныт.
– Нимогай еҥым койдарен воштылаш ок лий! Илышыште тӱрлӧ лийын кертеш. Шоналтыза, ты айдеме олмыш шкендам шындыза. Тендамат тыге воштылыт гын, чонланда кузе чучеш? – умылтара ава. – Тидын нерген шонен огынал, – шуялтен пелештыш Лизук.
– Эмганен кушшо айдемын чонжо поро, вес еҥым шижын моштышо. Колыштса, изиэм годым тендан ковада ик историйым каласкален, – тӱҥале ава. – «Ожно Лыстанай лӱман ӱдыр илен. Шкеже пеҥгыде, таза лийын. Трукышто аваже черланен колен, почешыже – ачаже. Тулык ӱдырым йочапӧртыш наҥгаеныт. Тушечын осал оза дек логалын. Лыстанай кечыгут пашам ыштен, кастене кидпашам ыштен. Оза пеш начар пукшен, тошто вургем дене серлаген. Икана ӱдыр чот черланен, коҥга воктек капшым ырыкташ миен. Тиде жапыште озан ӱскырт осал эргыже Лыстанайым шӱкал колтен. Кенеташте йоча камвозын – тупрӱдыжӧ эмганен. Изи ӱдыр ӱмырешлан пӱгыр кодын. Угыч йочапӧртыш логалын. Тушто лудаш-возаш тунемын, шуко книгам лудын. Илен-толын, калык тудым йӧратен шынден. Чыла вере порын вашлийыныт. ™дырын пӱгыржым иктат шекланен огыл».
Аваштын каласкален пытарымекше, Лизук ден Лидуш ятыр жап шонкален шынчышт. Тылеч вара нуно черле да эмганен кушшо еҥым вес семын аклаш тӱҥалыныт.
Ираида Аркадьевна Букетова
