Нина Карнаухова алгебр уроклан ямдылалтын огылат, школыш ом кай, шоналта.
Паша кечын ола мучко книга кылдыш дене коштмыжым йолташыже, палыме еҥ-шамыч ынышт уж манын, Нина куэрыш шылын кая. Мотор лывым ужмеке, книга-влакым да пакетысе эр кочкышым вондер йымак шӱкалын, тудым покташ тӱҥалеш. Куржшыжла, изи рвезым шеклана. Ньога ӱмбакше порын, ӱшан дене онча.
Кидыштыже букварьым, коклаштыже тодыл пыштыме тетрадьым ужмеке, ӱдыр мыскарам ышта.
– Могай тый йолагай улат! – пеҥгыдын ойла Нина. – Изинек школыш от кошт, ача-аватым ондалет?
– Уке! – ӧрынрак пелешта рвезе. – Мый школыш каяш лектынам. Но чодыраште пийым вашлийынам. Тудо опталтен да мый лӱдмем дене корным йомдаренам.
Рвезе пеш оҥай да поро кумылан. Нина, кидше гыч кучен, куэр гыч корным ончыктен ужатен колта.
Нинан книга кылдышыже, кочкышыжо вондер йымалан киен кодыныт. Рвезе ончылно нуным налаш намысын чучын.
Чашкер кокла гыч пий кудал лектынат, эр кочкышым авызлен. Книга кылдышым тӱкен огыл.
Мӧҥгеш пӧртылмеке, Нина мӱгырен шортын. Уке! Эр кочкышым чаманен огыл. Кайык-влак сылне мурым муреныт гынат, шӱмжылан йӧсӧ лийын. Намыс чонжым «удырен».
А.ГАЙДАР.
