Чодырасе изолыкышто кум мотор кож кушкеш. Нуно икте-весышт дене мутланаш йӧратат.
– Ах, таче могай сай. Тымык, мотор!
– Туге. Кужу жаплан веле огыл, очыни.
– Молан?
– Кузе молан? Вашке У ий шуэш!
– Пеш сай!
– Тый куаненат? Теве еҥ-влак товарышт дене толыт да мемнам руэн наҥгаят. Тунам курымешлан шып лийына.
– Тымык лиеш гын, сайыс.
– Мо сайже? Тыйым тӱҥ гычак руалыт гын, йывыртет?
– Тыге ыштен кертыт? – Изи кож лӱдмыж дене тӧршталтенат колтыш.
– Кертыт шол… Руалыт да тыйым пайремышке наҥгаят. Тушто моторын шогаш тӱҥалат.
– Ура! Мый пайремыш логалам!
– Эше нимомат от умыло. Пайрем пыта – нигӧлан кӱлдымыш савырнет. Иктаж-кушко наҥгаен кудалтат.
– Тыге ыштен кертыт?
– Тыгак ыштат. Тыйын йыр мурат, куштат. Пайрем эрта – имет йогаш тӱҥалеш. Тыгай кӧлан вара кӱлат?
– Мыйын колымем ок шу-у-у, – шортеш Изи кож.
– Шогыза, ме кажне ийын лӱдын илышаш улына мо? Ала лесникым мемнам утараш йодына?!
– Чын, ӱмаште мемнам шылтен кодыш. ™мбакна кукшо укшым, лумым оптыш.
– Пошкудо изолыкышто иканаште кум кожым руэн наҥгайышт вет!
– Молан чодыра оза нуным шылтен огыл?
– Эх, чыланнам шылтен ок керт… Чодыраже кугу. Изи-ракшым эше утарен кертеш.
– Тыланет сай, эше изи улат. А ме тений палынак нӧлталалтынна.
– Изи манат? Ик ий ончыч иканаште тыгай лу изи кожым руэн наҥгайышт.
– Ой, молан лӱдыктеда?
– Ме чыным ойлена.
Изолыкыш лесник толын лектеш да кож-влакым тӱткын онча:
– Йолташем-шамыч, кузерак илыштыда, чылан верыштыда улыда? Ах, могай мотор кушкын шогалында!
Изи кож дек лишемеш да ойла:
– Ой, колоем-влак. Тендам осал еҥ-шамыч деч кузе аралаш? Тыйжым шылтен кодем, укшым, лумым ӱмбакет оптем. Кугуракше-влак дене мом ышташ? Мӧҥгышкем кайышаш, ала иктаж-мо ушышкем толеш.
Тиде жапыште изолыкыш Мераҥ ден Ур-влак кудалын толыт.
– Салам, Ур-шамыч! Салам, Мераҥ-влак! Могай увер уло?
– Йолташ-шамыч, вашке пайрем шуэш, монден огыдал?
– Пеш шарнена да ойгырена. Ӱмаште ик изолыкышто У ийым пайремленна ыле. Тушто чыла кожым руэн пытареныт.
– Кузе тыге? Чыла-чыла руэныт?
– Чыла, шке миен толза.
– Мемнан изолыкна огеш келше мо? Ончалза, меат мотор улына.
– Тендамат руат гын, вара мом ыштена?
– Те чодыра оза дек миен толза. Тудынат кумылжо волен. Мемнам утарынеже, но кузе? Йӧршын ок пале. Тудлан полшыза! Мемнам утарыза!
– Кайышна!
Мераҥ ден Ур-влак чодыра оза дек кудалыт.
– Поро кече, кочай! Ме кож-влакым утарынена, но мом ышташ, огына пале. Вашке – У ий. Чыла пушеҥгым руат гын, ме кушто юарлаш тӱҥалына?
– Ӱмашсе верыште чыла кожым руэныт.
– Пошкудо изолыкыштат мотор вет. Нуным кузе-гынат арален кодаш кӱлеш. Кажне ийын кожым руат гын, чодыражат ок лий!
– Кож-шамычат моткоч ойгырат, мемнан деч полышым йодыт.
– Ур-влак, Мераҥ-шамыч, лыпланыза. Ме тӱшкан гына полшен кертына. Келшеда?
– Ура-а, уло кумылын!
– Пеш сай, тугеже колыштса. Айста кож-влакым кӱреналге-йошкар тӱс дене чиялтена. Еҥ-шамыч, нуным ужын, черле улыт манын шонат да огыт тӱкӧ.
– Кочай, чия нунылан эҥгекым ок ыште?
– Уке! Ме поро чиям кучылтына. Жап эртымеке, лум дене мушкылтеш, да кож-влак уэш ужарге лийыт.
– Пеш оҥайын шонен муынат, кочай!
Тӱшкан погынен, чодырасе чыла изи кожым чиялтат. Тыге У ий пайремат эрта. Еҥ-шамыч ик кожымат огыт тӱкӧ. Ынде нуно идалык мучко лӱдде илен кертыт.
Юлиана ИБРАЕВА.
Кужэҥер, Топкавлак.
